Μέσα από την καρδιά σου
θα αναδύονται άνθη φλογερά
Μέσα από τα μαλλιά σου
θα ξεκινούν όλα τα πουλιά
Όπως τότε που άνθιζε μαζί μας όλη η γη
στα σκοτεινά δωμάτια που πλαγιάζαμε μαζί
Και οι λεπίδες του φεγγαριού
θα μας σκοτώνουν ήσυχα κάθε νύχτα
Οι λεπίδες του φεγγαριού
θα μας θυμίζουν εκείνη τη νύχτα
‘Ισως θα βρίσκεσαι κάπου μακριά
ακόμα θα έχουνε περάσει χρόνια σιωπηλά
Μα εγώ θα θυμάμαι μια ζωή
τα μάτια που μου κλέψαν τη ψυχή
Κάποτε που ο ήλιος ήταν ακόμη ζωντανός
σε κάθε παγωμένη φυλακή έστελνε φως
Κάποτε που άνθιζε μαζί μας όλη η γη
στα άδεια δωμάτια που καιγόμασταν μαζί
Και οι εκρήξεις του φεγγαριού
θα μας τυφλώνουν αυτή τη νύχτα
Οι εκρήξεις του φεγγαριού
θα μας θυμίζουν εκείνη τη νύχτα
Μα ίσως θα βρίσκεσαι κάπου μακριά
ακόμα θα έχουνε περάσει χρόνια σιωπηλά
Μα εγώ θα θυμάμαι μια ζωή
τα μάτια που μου κλέψαν τη ψυχή
