Zω σ’ έναν υπόγειο πλανήτη
ξυπνάω σε μαύρους καιρούς
Με την ηχώ μετράω τις στιγμές
μες σε βιβλία με σελίδες λευκές

Ζω σ’ ένα φευγαλέο βασίλειο
στην άκρη ενός κόσμου
που δίνει στο τέρας
τροφή την καρδιά μου

Σκληρή του τίποτα η πνοή
τα πρώτα ρόδα μαραίνει
Πριν τη τελευταία κραυγή
οι μορφές τους γίνανε αστέρια

Σ΄ένα οπάλινο δειλινό
θ’ αποκοιμίσω το θάνατο
Στη μοναξιά μου θα παραδοθώ
Ματωμένοι ουρανοί της δύσης το πέπλο

Ο διάφανος χρόνος
η σκουριά του ονείρου μου
στη ξεχασιά ας δώσουν
τροφή τ΄όνομά μου

Κάθε θλιμμένη μελωδία
Κάθε νυχτερινό ταξίδι
Κάθε αποχαιρετισμός
σε μάτια που ξυπνούν
Μένει μέσα σου
και γίνεται τραγούδι
Σπαράζει μέσα σου
και γίνεται τραγούδι
Για πάντα μέσα σου
μένει μονάχα ένα τραγούδι
Ξεψυχάει μέσα σου
της ζωής σου το τραγούδι