To φως τελειώνει πεθαίνει
Βλέπω τη μέρα καθώς πνίγεται στη θάλασσα
‘Oλα αυτά τα νεκρά καλοκαίρια
στα μάτια κάθε γενιάς που θα ερθεί
Από τότε που η καρδιά μου
χτυπάει πάνω στη γη
Από τότε που οι άνεμοι ουρλιάζουν στον χρόνο
Χωρίς ανάσα και χωρίς προσευχή
περιμένω μια μέρα να συνηθίσω τον πόνο
Μόνος
μόνος πάνω από την άβυσσο θα σταθώ
Με μια κραυγή
με ένα ποίημα που ακόμα ματώνει
θα κλείσω μέσα μου το δειλινό
Μόνος
μόνος μέσα στη βοή της νύχτας θα νοσταλγώ
κάθε πνοή κάθε χαρά που πέρασε και πάει
Μέσα στις στάχτες μου θα ζεσταθώ
Και τότε βλέπεις τη ζωή σου
Ήσουν και εσύ άλλο ένα αστέρι που κάηκε
κάποιo από αυτά τα μακρινά καλοκαίρια
στον άδειο σκοτεινό νυχτερινό ουρανό
Στον άδειο σιωπηλό νυχτερινό ουρανό
Μόνος
μόνος πάνω από την άβυσσο θα σταθώ
Με μια κραυγή
με ένα ποίημα που ακόμα ματώνει
θα κλείσω μέσα μου το δειλινό
Μόνος
μόνος μέσα στη βοή της νύχτας θα χαθώ
Με μια κραυγή
με ένα τραγούδι που ποτέ δεν τελειώνει
προς το σκοτάδι μου θα πορευτώ
Με μια κραυγή
