Σβήσε τα ίχνη
σπάσε τον καθρέφτη
Διώξε τη θλίψη σου έξω απ’τις μέρες μας
Μίλα μου ξανά
Μάζεψα τα σύννεφα
που δεν έφεραν βροχή
Τα κλεμμένα όνειρα την μαύρη σιωπή
Μέχρι να θυμηθώ
Τώρα λιώνω και χάνομαι
Με σβήνει η καταιγίδα σαν κερί
Χίλια χρόνια
χίλια χρόνια ας με καίει ο πυρετός
σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή
Ψάξε στο βυθό
στη λίμνη των πόθων σου
Σε μια μακρινή εποχή
Μια σκοτεινή αυγή
που πάλι θα γυρίσει
Τα άνθη της λήθης
έγιναν δάκρυα που καίνε
Σε παγωμένους τόπους
σκιά στην ομίχλη θα περιπλανηθώ
Τώρα λιώνω και χάνομαι
Με σβήνει η καταιγίδα σαν κερί
Χίλια χρόνια
χίλια χρόνια ας με καίει ο πυρετός
σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή
Οι ψυχές περιμένουν
να σκοτεινιάσει η αυγή
για να ξαναγυρίσουν σε απόκρυφη πηγή
για να ξαναγυρίσουν στης λήθης την πηγή
Τώρα λιώνω και χάνομαι
Με σβήνει η καταιγίδα σαν κερί
Χίλια χρόνια
χίλια χρόνια ας με καίει ο πυρετός
σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή
Τώρα λιώνω και χάνομαι
Με σβήνει η καταιγίδα σαν κερί
Χίλια χρόνια
χίλια χρόνια ας με καίει ο πυρετός
μέχρι το φάντασμα του ήλιου να φανεί
Τώρα λιώνω και χάνομαι
